Աիդա Հարությունյան / (Չ)Լինելու տարածություն

0

Աիդա Հարությունյանը ծնվել է 1998 թ. Երևանում: Սովորել է Ա. Տիգրանյանի անվան երաժշտական դպրոցի դաշնամուրային բաժնում, երգել է երաժշտական դպրոցի երգչախմբում դասական և ջազ ստեղծագործություններ: Սովորում է Վ. Բրյուսովի անվան պետական լեզվահասարակագիտական համալսարանի Սոցիալական գիտություններ և սերվիս ֆակուլտետի անգլերեն լեզվաբանության և տուրիզմի բաժնում: Մասնակցել է «Հասկեր» գրական մրցույթին՝ երկու՝ չափածո և արձակ ստեղծագործություններով, համանուն անվանակարգերում արժանացել է «Սերմնահատիկ» մրցանակի: 2018թ. մասնակցել է Լևոն Անանյանի անվան ամենամյա երիտասարդական մրցանակաբաշխությանը՝ արժանանալով երրորդ մրցանակին Պոեզիա անվանակարգում: Ստեղծագործությունները տպագրվել են «Հասկեր», «101 աղոթք հիշատակի» ժողովածուներում, «Ցոլքեր» գրական հանդեսում, Իրանի «Ալիք» օրաթերթում, Լոռու «Երկունք» գրական ամսաթերթում, պարբերաբար հրապարակվում է «Գարուն» ամսագրում, Գրանիշ գրական համայնք և այլ էլեկտրոնային կայքերում ու պարբերականներում:

E PLURIBUS UNUM

Կարծես կանգնած ես փողոցի
կենտրոնում,
և շուրջդ մեքենաներ են:
Թա՜փ տուր փոշին մշուշում սողացող
բառերիդ վրայից և բացի՜ր
ծրարի մեջ պահված միտքդ,
որովհետև դու ես ծովի կապույտի
պատճառը,
լուսնի լռությունը,
իսկ կարոտը քո հայացքով է խոսում ինձ հետ:
Ծովի նման մարդ,
երբեմն հունից դուրս ես գալիս,
ասում են՝ քեզ ափերիդ մեջ պահիր,
և այդ պահին գծագրվող սահմանները
նեղանում են աշխարհն աչքերի
պատուհանից դիտողի
արհամարհանքից:
Բոլոր անցորդներն ընդամենը
ճանապարհի հիշողությունն են
մոռացված ֆիլմի մասին,
իսկ քո ներկայությունը սառույց
փշրող է,
ինչպես Սինատրայի՝ թռիչքի
հրավերը դեպի լուսին:
Դու Բրոդսկի էիր կարդում ինձ համար,
և տերևները դանդաղ բարձրանում էին դեպի ծառը,
դատարկ լռությունը շրջում էր
քաղաքով
ճնճղուկների խմբի կամ գետնատարած փոշու նման,
բայց թափառող անձրևը տեղ
չտվեց նրան
ո՛չ վարսերիս խիտ ալիքներում
և ո՛չ էլ անթարթ հայացքիս սպիտակ խորքերում:
Քայլելիս փողոցի անկյունում ողորկ քար գտա,
ինչ լավ կամուրջներ կգծեր
լճի տարածությունում,
բայց ես ոչ մոտ լճի տեղ գիտեմ,
ոչ էլ զսպանակել ու քարի
նետման անկյանը հավասար ճկվել:
Երբ հեռանաս, մտքերս գնդասեղներով եմ
հագուստիս ամրացնելու,
որ վերադարձիդ հեշտ պոկեմ ինձնից,
որովհետև առանց քեզ հիշողությունը նման է
կապույտ հորիզոնում կորած
անծով խեցու:

(Չ)ԼԻՆԵԼՈՒ
ՏԱՐԱԾՈՒԹՅՈՒՆ

Ես եմ կանգնած
բոլոր այն ճանապարհներին,
որոնք ամբոխված են,

և անցորդներն ինձնից են խնդրում
քայլելու տեղ,
ինչ-որ տեղ, որում կլինեն,
բոլորը փորձում են
տարածության մեջ տեղավորվել,
չգիտեմ՝ ինչու,
նրանք էլ երևի չգիտեն,
միայն ինչ-որ տեղ խցկվելու
մոլուցք,
ինչպես ավտոբուսում մնացած
միակ դատարկ նստարանի համար:
Ամեն անգամ արմատավորվելուց հետո
ես ստիպված եմ պոկվել իմ հողից,
կարծես Ֆոլքների միստրալն
առանց ալարելու պարբերաբար
դուրս է գալիս պատմվածքից
ինձ օդին տալու համար:
Սակավարյուն իրականություն,
որ փորձում է ծածկել ճչացող
գոյությունդ դիակը ծածկող սավանով,
ճանկռել այն մարմինը,
որում տեղավորվել ես
ծաղկամանի մեջ դրված ծաղկի պես
և երջանիկ չես, ինչպես երբևէ,
որովհետև ճիշտ չես զբոսնում այգում
և կոշիկներդ լաթի վրա
ճիշտ չես մաքրում,
իսկ թմրածդ թեյը
անվերջակետ նախադասություն է,
ինչպես այս մեկը

ԺԱՅՌ ԵՎ ԱԼԻՔ

Ամեն օր
առավոտյան
երկրպագում էիր սիրեցյալիդ,
դողում էիր արևի լույսի տակ,
հուզմունքդ նման էր
ջրի նուրբ ու թափանցիկ հանդերձին`
ցոլուն և վարանոտ,
պատի վրա էր նշմարվում
պատկերդ`
ձկնորսական ցանցի
շեղանկյունների արտացոլմամբ,
իսկ իրիկնամուտին
վարսերն էիր հարդարում,
ոգևորությամբ փաղաքշում էիր
այնքան ժամանակ
մինչև բարալիկ կին էր դառնում…

«Եղիցի լույս»
Թիվ 3 (193) 2019

Տարածել

Պատասխանել